Vroeger was het over het algemeen transparant wanneer een secretaresse of een andere vertegenwoordiger van het bedrijf uit naam van iemand anders met relaties communiceerde. Tegenwoordig is dat absoluut niet het geval, zeker niet als dat via LinkedIn gebeurt. Er bestaan namelijk bedrijven die voor zakelijk verkeer vanuit iemands account met bestaande en nieuwe connecties communiceren. Dit terwijl de relaties niet doorhebben dat deze bedrijven ertussen zitten.
Geschatte leestijd: 6 minuten
De relaties denken dat de berichten rechtstreeks vanuit de persoon in kwestie gestuurd worden. Hetzelfde geldt voor de automatische berichten die ze krijgen en waar niet duidelijk bij vermeld wordt dat die door een bot verstuurd zijn. Of de duimpjes en reacties die we bij de posts van anderen voorbij zien komen, maar die door de tussenzittende bedrijven geregeld worden.
Rumoerige eidentity-tijden
Ondertussen hebben de tussenzittende bedrijven toegang tot massa’s aan data, ook van concurrerende klanten. Hoe gaan ze daarmee om? Wat mij betreft uiterst problematisch, al helemaal in rumoerige eidentity-tijden waarin zelfs de vraag wordt gesteld of partijen zoals DocuSign wel zo veilig opereren.
De dienstverlening roept de vraag op of digitale identiteiten, ook via LinkedIn, zomaar uitgewisseld mogen worden en door anderen mogen worden gebruikt, bijvoorbeeld voor zakelijke doeleinden. Met andere woorden, of deze praktijken wel zo integer zijn en of we ons niet ernstige zorgen zouden moeten maken. Om niet te spreken van common sense, namelijk dat de relaties bedonderd worden. Voor dit betoog focus ik me trouwens op LinkedIn. Vanzelfsprekend geldt dat dit verhaal voor ieder netwerk hetzelfde kan zijn.
Kansen gesignaleerd
Ik kan de bedrijven die gespecialiseerd zijn in de (neppe) duimpjes, volgers, reacties, engagement, community built up en business development niet helemaal kwalijk nemen dat ze doen wat ze doen. Ze zijn immers ondernemers, hebben kansen gesignaleerd en weten als geen ander dat mensen behoefte hebben aan meer uit passieve of nieuwe connecties halen. Ze spelen in op het feit dat er maar zoveel uur in de werkweek zit om activiteiten te ontplooien. Dat LinkedIn en business development gemiddeld genomen in wat voor industrie dan ook een werkelijke jungle en survival of the fittest is geworden.
Oftewel, wie biedt zich als eerste aan bij relaties? Wie weet de relaties het beste te voeden, het liefst structureel over langere periode volgens wat de relaties in de verschillende stadia van dit proces voorgeschoteld zouden moeten krijgen (de welbekende funnelstructuren en content voor de marketeers onder ons)? Wie stopt de meeste tijd, inspanningen en budgetten in de beïnvloeding van de percepties van relaties? Wie gunt wie wat? Enzovoorts.
Technologische onbegrensheid en scheve algoritmes
Je kunt de bedrijven wel kwalijk nemen hoe ze dit soort activiteiten oppakken, waarover zo meer. Eerst is het cruciaal dat de markt weet dat dit bestaat, dat er risico op afbreuk is en dat mensen best iets mogen opeisen als gangbare normen. De markt kan vervolgens bepalen of de dienstverlening wel zo’n goed idee is of niet. Mogelijk komt de meerderheid van de markt wel tot de conclusie dat het zoals het nu gaat een kwalijke zaak is en dat deze activiteiten niet in lijn zijn met de moraal, ethiek en integriteit waar de markt voor wil staan.
Hopelijk komt de meerderheid van de markt ten minste op betere regulering en voorwaarden. Een beetje vergelijkbaar misschien aan hoe het in de afgelopen jaren in de wereld van influencer marketing gegaan is, namelijk dat transparantie en andere eisen voor endorsements steeds beter zijn vastgelegd.
Abonnementen verkopen voor relatiebeheer en zogeheten monetization van het LinkedIn-netwerk van mensen is niet zomaar iets waar tussenzittende bedrijven zich zonder wet- en regelgeving aan zouden moeten kunnen wagen. Want laten we eerlijk zijn: dat gebeurt nu wel. Juridisch en ethisch rammelt het aan alle kanten. Dat komt ook doordat het een redelijk nieuw concept is in het wonderlijke tijdperk van de alsmaar groter wordende technologische onbegrensheid en scheve algoritmes.
Meer vragen stellen
Ik ben geen jurist, dus dat stuk laat ik even voor wat het is. Ik ben wel een storyteller en consultant die reputatie- en stakeholdermanagement koppelt aan integriteit en welzijn. Dus laat ik terugkomen op hoe de tussenzittende bedrijven storytelling nu doen. Via een relatie heb ik het van dichtbij gezien. Ook heb ik een paar tussenzittende bedrijven benaderd om vragen te stellen.
Mijn relatie zette het bedrijf in om tickets te verkopen voor een evenement en meer volgers voor de bedrijfspagina te krijgen. De betreffende accountmanager gebruikte het LinkedIn-account echter ook om posts van zijn klanten leuk te vinden. Posts die afdoen aan de professionaliteit van mijn relatie, omdat die volledig off topic waren. Op één dag had mijn relatie welgeteld zonder te weten veertig duimpjes geplaatst.
Bij navraag was het antwoord dat het waarschijnlijk wel besproken was met mijn relatie, maar dat er zoveel informatie bij de onboarding gegeven wordt, dat het misschien niet goed geland was – verantwoordelijkheid verleggen? Vervolgens: klanten vinden posts van elkaar leuk. Als een klant geen duimpjes wil plaatsen bij anderen, krijgt die geen duimpjes terug.
De vragen die ik stelde: hoe gaan jullie om met geheimhouding en gevoelige informatie, zeker bij concurrenten? Hoe kunnen klanten weten dat jullie niet gevoelige informatie onderling doorsluizen? Hoe gaan jullie om met de machtstructuren van de kleine versus grote spelers in de markt? Gebruiken jullie een concept dat bij de ene klant goed werkt ook bij een andere? Hoe weet ik dat mijn connecties – met oprechtheid, persoonlijk contact en professionaliteit behandeld gedurende 17+ jaar – niet gedeeld gaan worden met concurrenten die bijvoorbeeld methodieken en een gegevensbankbenadering gebruiken waar ik niet achtersta?
Stel dat klanten een contract afsluiten met het tussenzittende bedrijf, waarin data en geheimhouding enigszins wordt vastgelegd. Hoe valt te toetsen dat jullie daadwerkelijk nakomen wat er afgesproken is? Wat dekken jullie af in de algemene voorwaarden en waarom? Boven alles, waarom geven jullie niet openlijk aan dat jullie achter de communicatie zitten? Waarom dat niet als standaard werkwijze implementeren? Ik had nog meer vragen kunnen stellen.
Grotere tendens
Zakelijke groei als propositie? Snap ik. Ook ben ik niet het type dat de reclamecode commissie op medeondernemers afstuurt. Ik ben al helemaal niet het type dat medeondernemers via de juridische weg de maat gaat nemen. En ik ben niet het type dat met misgunning of politieke beweegredenen bezig is. Dat zijn weer anderen. Ik doe mijn ding, wil alleen maar vragen stellen en bedenkingen delen.
De tussenzittende bedrijven vallen met hun dienstverlening in een grotere tendens. Een wereld met deep fakes. Een wereld met de metaverse, oftewel virtual en augmented reality. Kortom, een wereld waarin communicatie en storytelling door de technologie voor ethische vraagstukken zorgen.
Ik hoop een grote groep mensen te inspireren om na te denken over wat ze met die tussenzittende bedrijven willen. De groep tussen de uiterst donkere types (inclusief dark triad) en de uiterst krachtige types in. Want vanuit die groep zal moeten blijken of tegenspraak, ergens voor staan en integer en humaan zakelijk communiceren, grootschalig zal worden omarmd. Ik ben benieuwd.
Door: Dina-Perla Portnaar
Dina-Perla Portnaar is spreker en schrijver van de biografie Exodus van de vuurtoren, Schaduw achter en gezicht naar de zon en de gids Levende sierlijkheid. Ze spreekt en schrijft over wat ze sierlijk leven noemt, namelijk over corporate spiritualiteit, integriteit, mind building en persoonlijke groei. Niet alleen kennis en tools zijn haar eretekens, ook de vele thema’s uit haar persoonlijke leven. Dina-Perla doceert en faciliteert de ruimte voor anderen, met bevrijdende resultaten als gevolg.
