De laatste tijd valt me op dat wij als volwassenen zo weinig vragen stellen. We hebben allang een mening over allerlei onderwerpen. We plakken etiketten en hebben oordelen over de ander, zonder het echt te hebben onderzocht. Als HR manager zie ik namelijk dat het niet vragen stellen leidt tot vertraging, weerstand en veel misverstanden.
Kinderen stellen wel regelmatig vragen, denk maar aan de waarom-fase. Ik weet nog dat ik gek werd van mijn buurmeisje vroeger. Regelmatig gooide ik de deur in haar gezicht. Toen mijn zoon klein was stelde hij ook veel vragen. Over onderwerpen die voor mij feiten waren. Totdat ik erachter kwam dat veel van de antwoorden aangeleerd leken of dat het antwoord toch niet zo simpel was. Hij is nu bijna tien en stelt veel minder vragen. Komt “wijsheid” met de leeftijd? Word je dan minder nieuwsgierig of is er meer aan de hand? Waarom heb je niks gevraagd vroeg ik mij de afgelopen maanden regelmatig af. Tijdens verschillende projecten of gesprekken met kennissen of vrienden had ik al snel een conclusie getrokken. De bijpassende boodschap was al klaar. Die moest overkomen, maar dat lukte niet. Het voelde niet goed. Wat was er eigenlijk gebeurd?Verschillende redenen
Door het lezen van het boek “De kracht van verbinding” van Ellie van der Est werd ik mij weer eens bewust van het feit waarom processen, samenwerking en gesprekken niet goed verlopen. Dit komt vaak door de manier van communiceren. We gaan het gesprek op zo’n moment niet echt aan en stellen onvoldoende vragen. We zijn druk met het eindresultaat en gaan voorbij aan het proces. Als ik terugkijk kom ik tot het volgende rijtje van redenen, waarom ik of de ander het absoluut niet nodig vonden om de dialoog aan te gaan:- Hier hebben we geen tijd voor. Vragen stellen en samen onderzoeken kost namelijk tijd.
- Ik weet hoe dit zit. Oftewel ons oordeel, onze mening of conclusie over een onderwerp of persoon staat al vast.
- Ik heb hier geen zin in. Als de ander een andere mening heeft, is dit lastig en vertragend.
- Het is niet nodig. Als we er niet naar vragen is de andere mening er niet en lijkt het of de neuzen allemaal dezelfde kant op staan (schijnharmonie).
