Antropologen hanteren twee perspectieven als ze spreken over cultuur. Emic en etic. Het emic perspectief is het gezichtspunt vanuit de binnenstaander; welke duiding geven mensen zelf aan hun cultuur en gedrag? Het etic perspectief is de oordelende blik van de buitenstaander, waarbij je een ‘objectief normaal’ of ideaal optimum als ijkpunt hanteert.
Emic en etic zijn nodig
Beide perspectieven zijn nodig en behulpzaam als je elkaar wilt begrijpen en je over cultuur wilt spreken. Het emic perspectief is het meest wezenlijk, zeker als je feedback wilt geven op de cultuur. Door veel emic inzichten terug te geven, zegt de onderzochte groep al snel: ‘Ja, dat zijn wij inderdaad.’ Als je alleen maar vanuit etic perspectief terugkoppelt, ontstaat er vaak psychologische afweer. Vanuit de historie hebben antropologen veel aandacht voor het emic perspectief. Ze geven een stem aan stemlozen en aan datgene wat niet wordt benoemd.
Doormijmeren thuis
Hoe vaak heb jij vandaag of deze week de tijd genomen om iemand echt te zien? Rustig te ademen. Zacht in elkaars ogen te kijken. En je een minuutje af te vragen wat voor mens er achter een klant, buurvrouw, meneer bij de kassa, vriendinnetje van een kind, patiënt, je partner, chagrijnige buschauffeur zit? Neem je daar de tijd voor? Durf je het?
En in hoeverre laat jij jezelf zien? Maak je een aardige opmerking tegen de mevrouw van het klantcontactcentrum van je verzekering? Bedank je de verkoper in het tuincentrum voor het handige advies dat hij je gaf? Gooi je je stronkje van de bloemkool niet weg, maar breng je het naar je buurjongetje dat net een nieuw konijn heeft? Maak jij tijd voor de echt belangrijke dingen in het leven: je medemens? Hoe zou je leven eruitzien als je besluit elke dag iemand ten minste twee minuten echt te zien?
Doormijmeren op je werk
Welke processen in jouw organisatie kun je weer aan elkaar knopen als ze in stukjes zijn opgedeeld? Hoe kun je weer terugkeren naar het doel, de bedoeling van jouw organisatie? Neem je de tijd om gesprekken te organiseren tussen medewerkers over hun morele dilemma’s? Over die ene lastige klant? Of over een patiënt die hen bijzonder heeft geraakt? Mag dat er zijn? Hoe kun jij meer menselijkheid organiseren? En wat als je er dan achter komt dat dat tijd kost of emoties oproept bij medewerkers? Is dat erg? De moeite waard?
Beluister ook de podcast: Da’s gek met Danielle Braun:
Bron: Da’s gek
Door: Danielle Braun
