…ik ben een stoere procesconsultant met zwarte leaseauto, duur pak en kekke schoentjes. Op flashy powerpointsheets beloof ik organisaties dat ik wel even flink kosten zal besparen in hun processen. En natuurlijk gebruik ik daarbij woorden als Lean, Customer Excellence en Agile.
Vervolgens maak ik huidige werkwijzen belachelijk wanneer ik processen analyseer om daarna in dikke rapporten te adviseren om alles te digitaliseren en te automatiseren met blockchain en kunstmatige intelligentie.
En vanzelfsprekend is het enkel een tevreden CEO (die toevallig ook mijn gepeperde facturen accordeert), waar ik verantwoording aan afleg.
Om mijn vakantiehuis aan de Côte d’Azur (waar ik overigens nooit kom omdat ik, vanzelfsprekend, 100 uur per week werk) te kunnen bekostigen, schrijf ik wel eens blogjes vol open deuren die lezers ook zelf hadden kunnen vinden via Google.
En privé? Oh, je bedoelt dingen als vrouw en kind? Die mogen blij zijn met het geld dat ik binnenhark zodat zij leuke spulletjes en kleertjes kunnen kopen. Om over dat vrouwencabriootje en die vier vakanties per jaar maar te zwijgen
Maar, genoeg over privé. Daar over praten is echt voor van die mindfulness nietsnutten en overspannen paardenfluisteraars.
Gelukkig…
…kan ik me me niet voorstellen dat bovenstaande over mij zou kunnen gaan. Ik loop het liefst in een trainingsbroek, ga op vakantie met de tent en haal elke morgen m’n zoontje uit bed.
Een psycholoog heeft ooit bij mij het reddersyndroom vastgesteld.
Maar privézaken bespreken in columns? Nee, dat heb ik inderdaad nog nooit gedaan. Maar eens moet de eerste keer zijn, dus zal ik direct maar met de deur in huis vallen: een psycholoog heeft ooit bij mij het reddersyndroom vastgesteld.
Ik wist niet dat het bestond, laat staan dat ik wist dat het zich diep in mijn gedrag genesteld had.
Helpen, helpen en nog eens helpen, da’s toch mooi?
En ja, het is waar dat je mij dag en nacht kunt bellen als er iets is. Ja, het is waar dat ik me tijdens m’n studie kon irriteren aan weinig productieve groepsleden waardoor ik alle verslagen wel even in m’n eentje maakte. Hoefden zij zich er niet druk om te maken.
Het klopt dat ik vele avonden en weekenden aan het klussen ben bij vrienden en familie. Ik weet dat ik regelmatig bijspring in de gastouderopvang die mijn vriendin runt.
Ik weet dat ik daarnaast nog een baan heb, m’n Procesje-hobby bestier en in de overige uurtjes nog wat verbouwklusjes doe. En dat is druk, maar omdat nou een syndroom te noemen?
Een redder in processenland
Toch is het zo. Ik ben dus een ‘redder’. Een kenmerk van zo iemand is dat hij/zij bang is dat anderen zullen falen en alles in het werk stelt om dat te voorkomen. En dat klinkt nobel, maar de tweede kenmerkende eigenschap is dat de redder dat vaak doet zonder dat de ander daar om gevraagd heeft en daarmee juist de geholpene tegen zich in het harnas jaagt.
Ideaal voor een redder, want je kunt dan alle zorgen op je nemen. Je alles aantrekken en daar mooie verbeteringen voor bedenken.
En in het begin van mijn procesadviescarrière kwam dat juist heel goed van pas. Klanten vroegen mij namelijk om HUN processen in kaart te brengen en met verbetervoorstellen te komen. Ideaal voor een redder, want je kunt dan alle zorgen op je nemen. Je alles aantrekken en daar mooie verbeteringen voor bedenken.
Hoe desillusionerend was het vervolgens om te zien dat er weinig met deze voorstellen gebeurde? Hup, nog maar een sessie om de voorstellen uit te leggen.
Willen verbeteren
Maar langzamerhand drong het tot me door dat de klant echt wel moet willen verbeteren (en dat is heel wat anders dan vragen om een verbeterplan). En als redder is dat lastig. ‘Zie je dan niet dat het beter kan? Kom, ik help je wel.’
Uiteindelijk zitten de beste procesverbeteraars in het proces zelf. Alleen weten ze dat niet altijd.
Hoewel ik het nog steeds lastig vind, doe ik dat niet meer. Een ander aspect daarbij is dat het ook gewoon ondoenlijk is om van de inhoud van alle processen iets te weten. En dat hoeft ook niet, want uiteindelijk zitten de beste procesverbeteraars in het proces zelf. Alleen weten ze dat niet altijd.
En dat zie ik als mijn taak. Organisaties en de mensen daarbinnen, helpen met inzicht krijgen in processen die ertoe doen, iedereen bewust maken van het gewenste resultaat (ander verhaaltje daarover hier) en de nodige handvatten en begeleiding geven om ook deze processen te kunnen veranderen als het nodig is.
Oké, nog één open deurtje dan
Wanneer je bovenstaande toepast, maak je jezelf als procesadviseur uiteindelijk overbodig. En dat is prachtig, want dan ligt de verantwoordelijkheid voor de uitvoering, besturing en verbetering bij de mensen zelf. Waar het hoort. En alleen als ze het zelf willen.
En maak je maar niet druk om mij. Ik heb nog een gastouderopvang, adviesbureautje en hobby aannemersbedrijf te runnen. Lekker met de inhoud bezig. Procesgedoe komt later wel.
Emiel Kelly is officieel trainer/coach Business Process Management, maar deelt z’n belevenissen en mening al enkele jaren als Procesje. Twitter: @Procesje
