Hoe meer je de kracht van duo’s bestudeert, des te minder je de stereotype combinaties van twee vrijwel identieke personen – zoals Castor en Pollux – ook in het echte leven tegenkomt. We zullen laten zien dat duo’s vaak allerlei bijzondere en kleurrijke samenstellingen hebben. Het succes van deze teams heeft niets te maken met compatibiliteit. Sommige van de meest succesvolle duo’s bestaan zelfs uit twee mensen die helemaal niets met elkaar gemeen hebben of een hekel aan elkaar hebben.
Nog vreemder zijn de duo’s waarvan de een al lang dood is – of zelfs nooit heeft bestaan. Dit is duidelijk niet hoe we normaal gesproken de kracht van duo’s zien en ook niet hoe we ze in het bedrijfsleven, de overheid of de wetenschap samenstellen.
We zijn veel eerder geneigd om mensen bij elkaar te zetten van wie we denken dat ze goed kunnen samenwerken, of om gewoon de twee beste personen voor een bepaalde taak aan elkaar te koppelen. Dat een dergelijk selectieproces ook in de eenentwintigste eeuw nog zo strak wordt gevolgd is onthutsend.
Kan het duo de klus klaren?
Bedrijven besteden vandaag de dag miljarden aan headhunters, vakbeurzen en analyses van big data om uit een grote hoeveelheid potentiële medewerkers (of de allerbeste studenten) die personen eruit te vissen die de beste kandidaten zijn. En als die getalenteerde mensen dan eenmaal zijn aangenomen, worden ze gekoppeld aan anderen of toegevoegd aan grotere teams. En daarvoor wordt een proces gebruikt dat al eeuwen hetzelfde is: vermeende compatibiliteit, gedeelde interesses, vergelijkbare persoonlijkheden, intuïtie en heel vaak ook nabijheid en opportunisme.
Het is dan ook niet verwonderlijk dat ondanks alle empirische hulpmiddelen die de hr-afdelingen ter beschikking staan, we nog steeds niet in staat zijn om te voorspellen of een bepaald duo de klus wel kan klaren. Als ons dat al niet eens lukt met duo’s, de basis van grotere teams, hoe kunnen we dan ooit verwachten dat we zulke voorspellingen kunnen doen voor teams van 50 of 1500 mensen?
Dit kan niet langer doorgaan
Dit kan zo niet langer doorgaan – en dat zal ook niet gebeuren. Net zoals informatiemanagement, management van de leveringsketen en nieuwe manieren van kandidaatbeoordelingen zijn ontstaan als reactie op problemen met efficiency, zo is het ook onvermijdelijk dat er op korte termijn een nieuwe discipline zal ontstaan waarbij ict en empirische technieken zullen worden gebruikt voor het samenstellen van teams bij organisaties. Voor degenen onder ons die wel eens deel hebben uitgemaakt van teams die zijn mislukt of slecht functioneerden – wij allemaal dus – kan dat moment niet snel genoeg aanbreken.
En als het eenmaal zover is, zoals het geval is geweest tijdens de vele technologische revoluties, zullen de eersten die het in hun bedrijfstak toepassen een enorm groot concurrentievoordeel hebben. Stel je eens een bedrijf of instelling voor waarbij elke eenheid, klein of groot, kan werken met een mate van efficiëntie die je op dit moment alleen nog maar tegenkomt bij ‘superteams’.
Als de revolutie op het gebied van teams en management eenmaal hier is, zal de basis hiervan hetzelfde zijn als van alle teams: duo’s. Duo’s zijn de meest voorkomende teamvorm bij mensen (en dieren), maar ze zijn ook de bouwstenen waarop grotere teams worden gebouwd.
Bron: Team Genius
