Niet het beste uit iemand halen, maar het beste uit elkaar halen heeft de toekomst, zo blijkt uit recent wetenschappelijk onderzoek over het behouden van concurrentiekracht.
Zelfkennis en zelfbewustzijn blijven belangrijke succesfactoren voor effectief gedrag en individuele doelmatigheid. Maar voor de overlevingskracht van organisaties wordt het vooral van belang dat er aandacht is voor onderlinge relaties tussen stakeholders, zo blijkt uit recent wetenschappelijk onderzoek. Investeren in samenwerkingsverbanden is dus het devies. Betrokken partijen moeten zich vooral kunnen inleven in en aanpassen aan elkaar. Managers moeten sturen op mentale veerkracht, een open vizier en continue ontwikkeling. Niet persoonlijkheid is de belangrijkste voorspeller van prestaties, maar mentale kracht, aldus de onderzoekers.
Gemiste kans
Blijven vasthouden aan bestaande opvattingen van succes en talent is een gemiste kans. Mensen kwalificeren als ‘goede vent’ of ‘toptalent’ op basis van persoonlijkheidsprofielen doet afbreuk aan de contextuele afhankelijkheid van die begrippen. De effectiviteit en ‘houdbaarheid’ van mensen op de arbeidsmarkt was nog nooit zo relatief. Talentmanagement wordt een discipline die doorlopend aandacht vraagt voor analyseren, relativeren en doceren.
Stakeholder-benadering
Mensen zijn in de toekomst inzetbaar en van economische waarde vanuit verbondenheid en afhankelijkheid. Je moet dus niet het beste uit iemand halen maar uit elkaar. Deze stakeholder-benadering van competentiemanagement behelst dat collega’s, klanten en leidinggevenden als belanghebbenden bijdragen aan ontwikkelingsprocessen. Zelfreflectie, zelfkennis en zelfvertrouwen waren doel maar zijn nu fundamenten geworden voor sociale veiligheid, assertiviteit, communicatie, verbinding en innovatie.
Gemeenschappelijke belangen
Een zelfstandige grondhouding biedt ruimte voor afhankelijkheid en sociale relaties. Het bundelen van gemeenschappelijke belangen is voor organisaties de nieuwe koers om overeind te blijven. Onderlinge relaties worden de pijlers in de organisatie. Wederzijds respect en interesse leiden tot sociale werkrelaties die kunnen worden ingezet om de wederzijdse belangen van beide partijen te dienen. Compassie en mindfulness kwalificeren de onderzoekers als de twee competenties die tot sociale relaties en innovatie moeten leiden. Het huidige ik-tijdperk maakt met gelukkig zijn als welzijnstreven een haast paradoxale behoefte aan verbinding noodzakelijk. Uiteindelijk draagt deze onderlinge verbondenheid bij aan de veerkracht van een organisatie als collectief en de wendbaarheid en weerbaarheid van medewerkers als individu.
Door: Lidewey E.C. van der Sluis
Bron: PW De Gids, december 2012.
