Nog niet zo lang geleden was het beeld in organisaties dat stress slecht is. Het zou een overblijfsel zijn uit ons verleden op savannen op de vlucht voor roofdieren. De adrenaline en cortisonen die ons hier hielpen vechten of vluchten, zouden ons stedelingen alleen maar schaden.
Ook was het beeld dat mensen wél of niet gemotiveerd zijn. Management zou bestaan uit het geven van schouderklopjes en complimenten, en het bieden van kaders. In de huidige tijd van “positieve psychologie” en “it starts with why” weten we dat effectief organiseren een kwestie is van mensen in hun kracht zetten, via aansprekende doelen en het delen van verantwoordelijkheid. Een beetje stress kan helemaal geen kwaad. Sterker nog: als doelen niet uitdagend zijn, leer je niets en wordt werken saai. We weten nu dat motivatie een verzamelnaam is voor alles wat ons in organisaties beweegt, van het goed bedienen van klanten tot het verbeteren van de eigen organisatie en het versterken van ons eigen team. Eigenbelang speelt voor de meeste mensen nauwelijks een rol tenzij het onder druk staat.