Stel je voor dat jij zelf of je geliefde een ernstige hartoperatie moet ondergaan. En de chirurg stelt zich aan je voor. Hij vertelt dat hij een uitstekend arts is met een schat aan ervaring en een zeer gedegen opleiding. Zo goed, vertelt hij met trots, dat hij makkelijk even tijdens de operatie kan whatsappen met zijn dochter die een toets op school heeft. Of een mail aan zijn afdelingshoofd kan beantwoorden. Zou je er blij mee zijn? Volgens neurowetenschappers is het volstrekte waanzin wat we nu de hele dag doen; maximaal multitasken. Dat kan ons brein namelijk helemaal niet. We switchen dan gewoon heel hard heen en weer tussen twee aandachtsgebieden. Dat verslechtert ons resultaat en het maakt ons moe.
Ik voeg daar graag aan toe dat ik denk dat een aantal maatschappelijke problemen en sommige wicked problems in organisaties te maken hebben met onze collectieve opgefoktheid. Met de mythes die we aan het creëren zijn rondom prestatie. Dat alles fantastisch moet zijn en dat we vooral moeten bijblijven bij landen als China en in het Midden-Oosten. Met nieuwe technologie die we als hongerige hyena’s hebben omarmd, maar waar we breintechnisch en in cultureel opzicht eigenlijk nog geen raad mee weten. Met een schreeuwend tekort aan werknemers in de zorg, onderwijs en veiligheid, omdat juist in die beroepsvelden de echte professie heeft moeten plaatsmaken voor bureaucratische verantwoordingssystemen. Met een gebrek aan vakmensen in de bouw. Met het afschaffen van tribale organisatieprincipes, zoals ouderen die jongeren inwerken en leiders die de mores van de groep bewaken en uitleggen. Moeten we dan maar met ons allen gaan mindfulnessen? Minder gaan werken? Stoppen met tijdschrijven? Kinderopvang afschaffen? Ont-facebooken? Zelfsturende teams weer afschaffen? Twitterdetoxen? De-frienden? Mono rijden? Terug naar de traditionele taakverdeling van één ouder thuis en één op het werk? Mmm, weinig aansprekend, al die dingen die dan vooral níet meer mogen.Toevoegen van aandacht
Persoonlijk zoek ik het meer in juist iets tóevoegen. Presentie. Aandacht. Er echt helemaal zijn. Bij een directieteam dat ik begeleid. Bij een groep deelnemers tijdens een training. Bij mijn kinderen en partner thuis als ik thuis ben. Op reis als ik op reis ben. In de flow als ik schrijf.
En als vanzelf … wordt de ruis om mij heen dan minder belangrijk en heb ik gewoonweg minder behoefte om duizend dingen tegelijk te doen. Ben ik er echter.
In al het bombastische wat deze tijd zo kenmerkt… Loud voices, keiharde politieke betogen, polarisatie over culturele normen en waarden, leiders met een groot ego, gespring en geschreeuw op social media, ga ik graag op zoek in de wereld en in organisaties naar Echtheid. Presentie. In een wereld waarin we in materieel opzicht alles hebben, is aandacht het nieuwe goud.
Als twee Maori’s elkaar begroeten, dan leggen ze hun voorhoofd tegen elkaar. Om te zeggen; ik deel mijn herinneringen met jou. Ze wrijven hun neuzen tegen elkaar aan. En zeggen daarmee: als jouw levensadem stopt, je bent ziek of kunt even niet meer werken of ademen, dan leen ik je mijn levensadem en doen we het samen. De kinnen worden tegen elkaar aangedrukt om daarmee te zeggen: wij strijden samen voor het hoogst haalbare; ik sta achter jou als een krijger. Bij die begroeting kijken ze elkaar in de ogen. Niet een beetje voorin in hun pupillen, maar diep áchter elkaars ogen; rechtstreeks de ziel in.
I See You.
Niks afleren. Maar toevoegen. Present zijn. Aandacht is het nieuwe goud.
Door: Danielle Braun
Dr. Danielle Braun is corporate antropoloog. Reist de wereld rond op zoek naar wat we van tribes overal op de wereld kunnen leren over onze eigen samenleving. Schrijver van de boeken ‘de Corporate Tribe’ ‘Building Tribes’ en Da’s Gek’. Ze spreekt en schrijft over organisatiecultuur. Geeft een lezing over ‘Aandacht is het nieuwe goud’. In de training ‘Building Tribes’ leer je werken met dialoogvormen van over de hele wereld. Danielle begeleidt leiders bij conflict en verandering. Ze is Directeur van de Academie voor Organisatiecultuur. Onder de titel #antropoloogdesvaderlands geeft ze duiding aan de dingen die om ons heen gebeuren.
