Of een tapijt vol dikke bulten
Met mijn gezin was ik in New York. Direct op de eerste avond gingen we naar Times Square. Overweldigd door de drukte en onder de indruk van de mega billboards liepen we daar rond. In al dat geweld sprong één bord er voor mij uit: gigantisch was ‘ie en heel roze, met enorme lichtgevende letters die schreeuwden LET’S TALK MENOPAUSE! Huh? Ik viste mijn telefoon uit mijn tas en maakte er meteen meerdere foto’s van. Mijn puberzoons vonden dat maar raar: ‘Huh? Waarom zet je nou uitgerekend dát op de foto?’ Nou, omdat dat bord ons allemaal keihard aanzet tot HUH? En dat is dus heel leuk voor mijn werk!
Niet hardop
Alledaagse taboes. Minder alledaagse taboes. Grote en kleine dingen die niet gezegd worden. Het valt me steeds vaker op dat er over heel veel dingen in organisaties niet of weinig wordt gesproken. Terwijl die er vol mee zitten en ze veel mensen bezighouden, dat kan niet anders. Bij het woord taboe denk je al snel aan gevoelige persoonlijke onderwerpen, dingen waar je je voor schaamt, emoties, twijfels en zorgen, fysieke kwalen. Maar net zo vaak is het werkgerelateerd: fouten die je maakt, dat je iets niet begrijpt wat de rest wél lijkt te begrijpen, het niet-functioneren van die ene collega waar iedereen zo dol op, de irritante gewoonte van je baas die jou van je werk houdt. Allemaal zaken die belangrijk zijn voor onszelf en ons werk, maar die we toch liever niet hardop zeggen. Veel te ongemakkelijk.
Ze zijn overal en elke organisatie, elk team heeft een norm over hoe je ermee omgaat. Vaak is die norm dus: zeg maar niet (en zo worden taboes geboren).
- We hebben nu zo vaak geroddeld over onze bestuurders/managers/collega’s van team X – dat er ook positieve dingen gebeuren, zeggen we maar niet meer.
- Praten over fouten is hier not done. Dus we kijken wel uit….
- Successen delen we niet, want dan zijn we ‘die opscheppers van …..’.
- Wij praten niet over thuis, we houden het graag zakelijk. Of we praten zoveel over thuis dat het werk in het gedrang komt. Maar dat mag je niet zeggen.
Tapijt vol bulten
Al die taboes en andere geluiden maar onder het tapijt vegen?
Doe maar niet. Want als je het er niet over hebt, elkaar niet eerlijk in de ogen kijkt, wordt het alleen maar groter. Als je niet oppast, nemen ze na een tijdje mythische proporties aan. Krijg je een tapijt met allemaal dikke bulten waar je steeds weer over struikelt.
Dus ja, dat opmerkelijke gedrag van je collega dat je niet begrijpt? Gewoon even vragen wat er aan de hand is.
Dus ja, dat nieuwe systeem dat je niet makkelijk valt? Zeg het maar eerlijk, dat je hier onzeker van wordt en wat te leren hebt, iemand zoekt die je daarbij kan helpen.
Dus ja, vindt iedereen het MT/team X/vulmaarin maar een stelletje klunzen? Laat maar horen welke positieve ervaring jijzelf met hen hebt gehad. Of dat het te simpel is om 1 groep overal de schuld van te geven.
Dus ja, die slechte dag waarop er niks uit je vingers komt? Leg het op tafel, ga uitwaaien, morgen weer een dag.
We zijn toch mensen, hè
Groepscultuur en -dynamiek spelen hierin een grote rol en daardoor is het echt niet zo gemakkelijk om ‘zomaar’ een andere keuze te maken. Maar als we ons daar allemaal naar voegen, als we dat wat er wel degelijk is niet zeggen, dan ontnemen we onszelf de kans om echt beter te worden met elkaar. En om ons helemaal op onze plek te voelen in ons werk.
Kijk het in de ogen. Heb het erover. Dat lucht op, geeft begrip, brengt je dichter bij elkaar, maakt alles net een beetje lichter. Fijn toch, als je net iets beter snapt waarom je collega vandaag zo nukkig doet? We zijn toch mensen hè, ook op ons werk. En als nuchtere Groningse ben ik helemaal niet van drama, dus ik zeg niet dat je het er uren over moet hebben. Maar eventjes helpt al enorm.
Beluister de podcast: Veranderprikkels met Renate Kamp en Agnes Nanninga
Let’s talk…
Dus ja, let’s talk menopause. Ik ben 53 en hartstikke in de overgang. Soms ben ik door gierende hormonen ineens mijn eigen vertrouwde, stabiele zelf even kwijt, lig ik zonder aanleiding uren wakker en te zweten in mijn bed. Geen ramp, gaat weer over, maar soms ben ik wel moe en misschien merk je dat aan mij.
Zo, dat lucht op.
En ik hoop dat jij op je werk ook kunt zeggen wat er speelt bij jou. Dat je het lef hebt een ander geluid te laten horen als je denkt dat dat nodig is.
Dus ja, wat ik je wilde vragen: waar wil jÃj het graag eens over hebben?
(hoeft dus niet meteen op zo’n mega billboard, maar hé wat jij wilt :))
Renate Kamp
Foto van New York, let’s talk menopause
Meer over helemaal jezelf zijn met alles wat jou en mij niet vreemd is, en waarom dat een superkracht is voor je verandertraject, lees je in Veranderprikkels, 18x meer kans dat het lukt.
