Het is de veronderstelling van harmonie, die ons moeite doet hebben met het conflictverschijnsel.
‘Onze docenten geloven niet meer in hun directeur’, opent mijn opdrachtgever, raad van bestuur van een onderwijsorganisatie, tijdens onze eerste ontmoeting. ‘Ze hebben een bijeenkomst georganiseerd om te stemmen of de directeur mag blijven.’
Dit soort misplaatste gevoelens van democratie zie je wel vaker in het onderwijs. Docenten en managers veronderstellen dat ‘gelijkwaardig’ hetzelfde is als ‘gelijk’ en dat alles ‘samen’ moet worden besloten. Ik vraag wat mijn opdrachtgever heeft gedaan na de aankondiging van deze bijeenkomst. ‘Ik heb uiteraard gezegd dat er geen openbare executies gaan plaatsvinden en dat er maar één persoon gaat over het beoordelen van het functioneren van de directeur en dat ben ik. En ik heb aangekondigd een onafhankelijk persoon in te schakelen, die gaat onderzoeken wat hier aan de hand is.’
Ik stel voor dat ik geen onafhankelijk onderzoek doe, maar dat ik partijen met verschillende ideeën en belangen bijeenbreng in dezelfde ruimte. De directeur met de docenten; de directeur en docenten met de ouders en leerlingen; de raad van bestuur met de directeur en de medezeggenschapsraad. En op die manier van dit disfunctionele conflict weer functioneel conflict maak. Wat mij betreft is er niets mis met verschil in opinie of belang, maar er gaat wel iets mis als je het er niet meer over hebt met elkaar.
In het boek Hoe ik verander; anders interveniëren in organisaties en maatschappelijke vraagstukken beschrijf ik hoe je conflict functioneel kunt inzetten om verandering te veroorzaken.
Aanbeveling van Arend Ardon (Holland Consulting Group, auteur van Doorbreek de cirkel!):
‘Een prachtig boek over interveniëren. Shirine laat mooi zien hoe we situaties vastkijken met onze vanzelfsprekendheden. Haar interventies in complexe situaties zijn verrassend praktisch en dichtbij. Haar grootste geheim: zij gooit zichzelf met hart en ziel in de strijd!’
Zie ook recensie in tijdschrift Communicatie.
