Staand vergaderen is een welkome afwisseling op zittend vergaderen, mits de opzet van de vergadering klopt. Als het niet als strafmaatregel wordt ingezet (mensen houden lang staan niet vol, dus worden ze korter van stof als ze aan het woord zijn), en als het staan bijdraagt aan de dynamiek van het overleg, kan dit een prima maatregel zijn om het zitten te doorbreken.
Mijn aanvankelijke antipathie tegenover staand vergaderen – vanwege die straffende werking – heeft plaatsgemaakt voor een pragmatische benadering: als het staan op zichzelf functioneel is en het overleg ondersteunt, dan is het een waardevolle toevoeging op het werkende leven. Een voordeel van staand vergaderen is dat het met veel meer mensen mogelijk is. In verschillende weetingvormen is staand overleggen als plenaire start, tussenstap en afsluiting opgenomen. Liefst niet al te lang. Want staan om te staan – dat is heel vermoeiend.
Staan is geen lopen
Ik heb altijd een hekel gehad aan staan om het staan. Wanneer het logisch is om te staan, bijvoorbeeld thuis bij het koken of op het werk bij een actieve workshop, een scrumbord of een receptie – helemaal prima. Meestal sta je dan ook niet alleen maar, je loopt ook om dingen te pakken, de knoflook, een geeltje of een biertje. Een staande vergadering: prima dus wanneer het kort duurt, of bij een workshop, met flip-overs en geeltjes aan de muur. Een setting waarin de vergadering exact hetzelfde verloopt, maar dan staand: ik vind het niks.
Ook over staand aan een bureau werken heb ik gemengde gevoelens. Sinds een paar jaar zijn in hoogte aanpasbare bureaus steeds normaler op kantoor. Thuis heb ik een kleine statafel van 40 cm diep en 50 cm breed, vooral om tussendoor kort te kunnen staan, juist zonder het bureau te verstellen. Maar lange tijd achter elkaar staand typen, daar kan ik maar niet aan wennen. Verschillende collega’s wel, het is ook een persoonlijke voorkeur. Wel is het zo dat al te enthousiaste beginners juist rugpijn kunnen ontwikkelen door het staan. Daarom zijn onderzoekers op zoek gegaan naar het optimum tussen staan en zitten achter hun bureau. Of we nu juist elk uur een kwartier moeten staan of zelfs drie kwartier, dat vraagstuk is nog niet opgelost. Ik wacht het niet af en zoek liever naar manieren om lopend te werken.
Waarom staan vermoeiender is
Dat ik staan vermoeiender vind, blijkt verklaarbaar. Door te staan belast je enkele spieren langdurig; bij lopen zijn vele spieren in het lichaam betrokken, en wordt de belasting verdeeld. Daarbij komt dat staan een statische activiteit is: belasten, zonder doorbloeding. De hartslag blijft lager dan tijdens lopen en het bloed blijft bij je voeten, enkels en kuiten hangen, zonder verse aanvoer van zuurstof. Spieren moeten hard werken zonder nieuwe voeding en dat vinden ze niet leuk.
Tot slot, en dat was voor mij een eyeopener: door de afwisseling van het linker- en het rechterbeen tijdens het lopen hebben de spieren de helft van de tijd rust! Dus in plaats van voortdurend belasten zonder zuurstof belast je je benen bij het lopen maar de helft van de tijd, en je geeft ze nog zuurstof ook.
Bron: Walk your meeting
Door: Martine de Vaan
