Geregeld kom ik medewerkers op kantoor tegen die opgelucht ademhalen. ‘Het is gelukt mijn mail weg te werken! Zo, nu kan ik naar huis.’
Hoe langer ik erover nadenk, hoe vreemder ik dit vind. Mail wegwerken. Mensen die moeite doen jou een boodschap, vraag of iets anders te zenden. Wat doen we ermee? Wegwerken, doorzetten naar anderen. Soms ook nog in een cc (kopie) anderen ook maar even laten meelezen.
Het bijzondere is dat als mensen na een periode van vakantie weer terug zijn en hun mail niet meer bekijken of bijwerken, het leven op kantoren toch gewoon verdergaat. Veel zaken hebben zich vanzelf opgelost. Wat zijn we vaak druk met de mail, ook buiten onze werktijden. Soms ontstaan er ook conflicten, misverstanden of zelfs ruzies via de mail. Mensen die zich weggewerkt voelen, niet gewaardeerd of zelfs gekrenkt door het retourbericht.
Het huisbezoek
Tijdens een huisbezoek in de avond, samen met een hulpverlener, bij een gezin met drie kinderen en ouders die behandeld zijn voor hun verslaving, valt mij op dat de vader de hele tijd achter de laptop zit. Moeder voert het woord. Ze beschrijft openhartig hun geschiedenis. De kinderen van vijf, acht en negen zitten op de bank, de een met een pop, de ander met wat bouwblokken en de derde met een kleurboek. Ze zijn stil en luisteren mee. Ze kijken mij of de hulpverlener niet aan.
Vader bromt af en toe wat. Over planning, afspraken of aanrijdtijden. Hij is recent met een klusbus begonnen. Een kleine, eigen onderneming. Hij legt me kort uit wat hij doet. Hij verzorgt tuinen, schoonmaakwerk en kleine reparaties aan huis. Hij zit op een paar sites waar mensen klussen kunnen aanbieden en anderen op kunnen inschrijven. Hij heeft er duidelijk moeite mee. Bij iedere deal – zo legt hij uit – krijgt hij een mailbericht.Soms zijn dat er wel tien per dag. Hij heeft duidelijk moeite met het systeem, het begrijpen van de tekst en hoe je een en ander verwerkt.
De jongste legt haar popje aan de kant en loopt naar haar vader toe. ‘Papa, kan ik helpen?’
‘Nee kind’, bromt vader. ‘Dat is te moeilijk. Ik moet nog wat mails wegwerken.’
‘O, ja dat is moeilijk aan de weg werken. Dat is een heel lang stuk. En gevaarlijk.’
‘Nee kind, je begrijpt me niet goed.’
Het kind is even stil. ‘Komt u bij ons zitten papa?’
Weer een brommend geluid. ‘Straks.’
Moeder en hulpverlener kijken elkaar aan. Moeder zucht. ‘Tja, hij is alle dagen druk met werken of wegwerken.’ Iedereen schiet even in de lach, ook vader. Moeder neemt de kleine op schoot, die even tegen haar aankruipt. Vader is duidelijk helemaal aan het opgaan in zijn werk, in zijn nieuwe leven na een periode van forse verslaving. Een nieuwe verslaving? denk ik op dat moment bij mezelf.
Rare taal
Het blijft rare taal, wegwerken van de communicatie in de mail. Ook een kind begrijpt niet wat er gebeurt. In haar ogen is het een gevaarlijke bezigheid, een lang eind die weg. En zo is het. Voordat je het weet ontstaat via de mail, al dat wegwerken van elkaars boodschappen, een misverstand of erger. En als je achter de mail zit heb je in wezen geen contact met je omgeving, de mensen op je werk en je kinderen. Misschien kan het wat minder met al die mail die weggewerkt ‘moet’ worden, en wat meer met het samen op de bank zitten.
Bron: Stilstaan bij persoonlijk leiderschap
Door: Gabriël Anthonio
