Voor de derde keer legt een van de artsen mij uit waarom mijn aanpak niet goed is en niet kan werken bij hen. Ze komen tot geen enkele uitkomst van de opdracht die ik hun gegeven heb. Ze zijn wel verhit in gesprek. Als ik hun de interactiepatronen spiegel die ik zie, herkennen ze deze niet. Ze hebben nergens last van. Deze manier van praten waarbij ze van de ene discussie in de volgende belanden, werkt juist heel goed voor ze: zo blijven ze samen scherp, zeggen ze. Vooralsnog hebben ze geen enkele interventie van mij geaccepteerd.Ik heb het een tijd laten gaan. Voelde af en toe mijn eigen onrust opkomen en een verdedigingsimpuls, maar ik ben heel rustig gebleven. Ik voel me stevig en in contact.
Nieuwe interventie
Ik weet dat het niets met mij te maken heeft, ook al vechten ze wel met me. Ik besluit een nieuwe interventie te proberen: ‘Mensen, ik leg jullie discussie even stil. Herkennen jullie dat jullie geen enkele interventie – waarbij ik jullie communicatie spiegel – van mij onderzoeken, maar dat ik nu al een aantal keer door jullie uitgelegd krijg waarom ik het niet goed zie? Het voelt alsof jullie je sluiten voor me elke keer als ik jullie feedback geef op wat ik zie. Herkennen jullie dat dit al de hele ochtend aan de gang is?’
Nu heb ik de aandacht. Er valt even een stilte, voordat een van de artsen die minder aan het woord is geweest bij me aansluit en zegt dit te herkennen. Drie andere collega’s stemmen in. Ik pak nu door: ‘Stel dat dit helemaal niet om mij en mijn aanpak gaat, herkennen jullie deze sluitende beweging van dit team ook in relatie tot jullie bestuurder of directieraad? Misschien hebben we hier een organisatiepatroon te pakken?’
Energie komt vrij
Nu komt de energie vrij. Het is alsof het herkennen van de dynamiek rondom autoriteitsgevechten ze wakker heeft geschud. Het gesprek is nu gekanteld: samen verkennen ze de laatste paar directieraadvergaderingen met de medische staf, in het
licht van deze patronen. Ik voel me alert en geconcentreerd. Ik beweeg weer naar achter en onderzoek nieuwsgierig welke volgende patronen zich laten zien in dit thema. Kennelijk begint het leerproces hier.
Met mijn aandacht in het huidige moment, oftewel in het nu. Nieuwsgierig en open voor alle waarnemingen die ik doe vanuit mijn hoofd, hart en buik. Geen specifiek doel – anders dan het leerproces faciliteren – geen liefde en geen angst. Ik neem angst waar, maar ik maak het niet persoonlijk. Ik neem agressie waar maar ik maak het niet persoonlijk. Ik neem liefde en verleidingstactieken waar, maar ik maak ze niet persoonlijk. Dit is de vrije innerlijke plek. Vrij van overlevingsstrategieën; in contact met mijn functionele rol en wat deze rol van mij vraagt in de context waarin ik me bevind.
Beluister de Boom Management Podcast met Jobbeke de Jong
Bekend, of too good to be true?
Klinkt bekend of too good to be true? Of misschien wel beide? Je bent niet de enige. Ik heb nog niemand ontmoet voor wie het geen grote uitdaging is om deze innerlijke plek te herkennen, of in te stappen als dat nodig is. En ik heb al helemaal niemand ontmoet die in staat is om altijd vanuit deze plek te leven.
Daarmee wil ik niet suggereren dat dit niet mogelijk is, maar het is geen gemakkelijke weg. Het vergt een enorme dosis zelfbewustzijn en trainen van je aandacht. Onze overlevingsstrategieën en geautomatiseerde impulsen om alles om ons heen persoonlijk te maken, maken het ontzettend lastig om vrij waar te nemen. En vrij te blijven.
Ego in de weg
Sommigen zullen zeggen dat ons ego in de weg zit. Volgens mij is dat niet het geval – ego is er kennelijk nu eenmaal gewoon, en oordeel op ego lijkt me ook ego. Ego is een overlevingsstrategie die met zich meebrengt dat je meer met de
handhaving van jezelf bezig bent, dan met je te openen voor wat zich aandient. Het recept dat ik zelf ken om deze vrije innerlijke plek in te nemen, bestaat uit twee ingrediënten:
- Zelfbewustzijn van al jouw overlevingsstrategieën, van de schaduwkanten die de moeilijkste aspecten van ons menszijn met zich meebrengen (waarover meer in hoofdstuk 5 van het boek Beheers je). Deze route kost tijd, levenservaring, reflectievermogen en moed.
- Kunnen centreren. De weg kennen naar een gecentreerde state of being door te gronden, aarden, mediteren, centreren – wat je maar wilt. Centreren leert je jouw gedachten te reguleren en je reacties op systeemdynamiek niet meer persoonlijk te maken, zodat je voldoende volwassen distantie tot je taaksysteem kunt behouden.
Bron: Beheers je
Door: Jobbeke de Jong
