Grote multinationals als Unilever, l’Oréal en Nestlé worden door aandeelhouders en investeerders meer dan ooit afgerekend op het rendement dat ze opleveren. Alles is gericht op snelle groei en winst. Die wordt gerealiseerd door kleine succesvolle, innovatieve bedrijven op te kopen en deze snel op te schalen met de internationale marketing- en distributiekracht van de multinationals.
In deze wereld van het grootkapitaal blijft weinig ruimte over voor lange termijnvisies en bedrijfsfilosofieën, zoals de visie van voormalig bestuursvoorzitter Polman. Hij wilde van Unilever een bedrijf maken dat de weg zou wijzen naar een duurzame wereld. Aandeelhouders floten Polman terug. Deze zomer werd een belangrijke volgende stap gezet: Unilever vereenvoudigde zijn juridische structuur en vestigde het hoofdkantoor definitief in Londen: Unilever werd ‘volledig Brits’ en kan nu eenvoudiger grote overnames doen en is klaar om sneller te gaan groeien. Hoe zal de toekomst voor Unilever eruitzien?
Eten of gegeten worden
Voormalig topman Paul Polman had bij zijn aantreden bij Unilever in 2009 een visie: van Unilever een bedrijf maken dat de weg zou wijzen naar een duurzame wereld waar we als mensheid heen moeten. Duurzaamheid moest onderdeel worden van de identiteit en het DNA van de organisatie.
Door ngo’s en wereldleiders werd deze visie met veel enthousiasme begroet. Polman was een graag geziene spreker op bijeenkomsten met wereldleiders en CEO’s. De grote aandeelhouders van Unilever waren minder enthousiast.
In 2017 kreeg Unilever een wake-up call. Het bedrijf dreigde te worden overgenomen door het kleinere KraftHeinz met steun van de beroemde grootinvesteerders Warren Buffet en Jorge Lemann. Zij wilden het grootste voedingsmiddelenbedrijf ter wereld creëren. Er waren volop kostenvoordelen te behalen door Unilever’s voedingsmiddelen met die van het efficiëntere KraftHeinz te integreren (de andere onderdelen zouden worden doorverkocht). Marktleiderschap garandeert immers de laagste kosten en hoogste winstmarges.
Sloeg in als een bom
De overnamepoging door KraftHeinz sloeg in als een bom. Unilever groeide in de ogen van aandeelhouders en investeerders kennelijk niet hard genoeg en was daarom zelf een interessante overnamekandidaat geworden. Vanaf dat moment gooide Unilever de strategie om. In een eerste poging om overnames af te wenden en tegemoet te komen aan de wensen van aandeelhouders, deed Polman voor miljarden aan overnames, vooral in de cosmetica en persoonlijke verzorging. Zelfs Unilevers ‘roots’ waren niet heilig. De matig presterende margarine=tak (Becel, BlueBand) ging in de verkoop (nu bekend als Upfield).
Momenteel wordt bekeken of hetzelfde moet gebeuren met de thee-divisie (Lipton). De consolidatie van het hoofdkantoor in Londen en het vereenvoudigen van de juridische structuur tot een volledig Britse, zijn belangrijke vervolgstappen in de verdere transformatie naar een sneller groeiend bedrijf.
Groeien of sterven
Een eeuw geleden draaide het bij de fusie tussen het Britse Lever Brothers en de Nederlandse Margarine Unie nog om de gezamenlijke inkoop van grondstoffen (palmolie). Later zouden de verschillende productdivisies profiteren van gezamenlijke onderzoek en ontwikkeling: de tijd van de corporate research laboratoria. Inmiddels heeft Unilever zijn grondstoffenactiviteiten verkocht en zijn onderzoekslaboratoria (ook het vermaarde Vlaardingse) gesloten, afgeslankt of geïntegreerd.
De kracht van Unilever zit vandaag de dag in de toegang tot de wereldmarkt: een dominante positie en wereldwijde distributie en marketing.
Een van de beste manieren om heel snel te groeien is door veelbelovende of bewezen succesvolle bedrijven over te nemen. Met zijn sterke marketing en distributie kan Unilever kleine, lokale en jonge bedrijven snel opschalen naar een wereldmarkt. De grote jongens dienen dan als springplank voor de kleintjes: die krijgen de mogelijkheid om wereldwijd sneller te groeien dankzij het enorme distributienetwerk, marketingmacht en markttoegang van de grote jongens.
De dwang tot meedoen
Unilever zal dus mee moeten in dit spel. Hierbij zal het grote concurrenten met eveneens diepe zakken tegenkomen. Alleen als Unilever zelf goed presteert en goedkoop geld kan aantrekken bij investeerders, kan het deze concurrentie aan. Daarom moet het zijn profiel versterken, dus kosten verlagen, winstmarges verhogen en matig presterende onderdelen afstoten. Vandaar dat Unilever de margarine-tak verkocht en momenteel bekijkt of dit ook moet gebeuren met de thee en schoonmaakmiddelen (Glorix, Omo).
We moeten dus niet verbaasd zijn als Unilever binnen enkele jaren de voedingsmiddelen-tak verkoopt of verzelfstandigt. De opbrengst kan Unilever investeren in nieuwe overnames. Unilever wordt dan een bedrijf voor cosmetica en persoonlijke verzorging. Doorgaans zijn hier de gemiddelde aankoopprijs en de marges hoger dan bij voeding. Een hoog presterend Unilever kan met hulp van investeerders relatief goedkoop (mede dankzij een hoge beurskoers en lage rente) kapitaal aantrekken voor nieuwe overnames.
Het spel is hard en kent niet alleen winnaars. Om te blijven groeien zijn bedrijven als Unilever dus voortdurend bezig om andere bedrijven en onderdelen op te kopen en op te schalen. Presteert een onderdeel benedenmaats of niet snel genoeg, dan wordt het met hetzelfde gemak weer afgestoten of in stukken verkocht.
Verlies van identiteit
Succes is niet automatisch verzekerd met deze nieuwe groeistrategie. Cosmeticabedrijf Coty (o.a. Lancaster en Davidoff) groeide sinds 2015 agressief door bedrijven te kopen die veel groter waren, met geld van investeerders die het bedrijf opzadelden met enorme schulden. Door tegenvallende resultaten moest het bedrijf enkele jaren later echter weer onderdelen afstoten. Tot overmaat van ramp werd vorige maand bekend dat Coty – in de harde biedingenstrijd waar ook Unilever aan mee deed – te veel betaalde voor het cosmeticabedrijf van Kylie Jennings. Deze social media influencer stelde de omzet van haar bedrijf rooskleuriger voor dan die was. Coty is nu een speelbal geworden van aandeelhouders die al rondkijken of ze het weer in stukken kunnen doorverkopen.
Zo doende blijft er ook weinig over van een corporate identiteit of een gedeelde bedrijfscultuur die jarenlang zo kenmerkend was voor bedrijven als Unilever, Nestlé en l’Oréal. Bedrijven gaan steeds meer op elkaar lijken en worden uitwisselbaar.
Tegelijkertijd is het de vraag of het voor de consument veel uitmaakt of producten een gedeelde ‘waarde’ hebben en afkomstig zijn van een en dezelfde fabrikant. En of er op zijn soep, douchegel en toiletblokje een Unilever-logo staat, zoals Polman hoopte het verschil te maken met de duurzamere producten van Unilever. De consument wil lipstick omdat die van Kylie Jennings is, die nu ‘hot’ is en over enkele jaren weer ingehaald is door het volgende icoon, zoals Ellen Betrix, Max Factor, Revlon, Estee Lauder en Pond’s haar voorgingen (en veel van deze bedrijven werden in het verleden opgekocht).
Exit verduurzaming?
Komt er dan nog iets terecht van de duurzame droom van Polman?
Verduurzaming komt er wel maar op een andere manier en niet zozeer door ver voorop te lopen.
- Door sectorbreed verpakkingen te verduurzamen, zoals het European Plastics Pact;
- Via innovatieve toeleveranciers die duurzame grondstoffen ontwikkelen
- Door hippe duurzame bedrijfjes (van buiten en binnen) die worden opgekocht en opgeschaald. Zoals de startup in residence ‘Love Beauty Planet’ van Unilever.
Uiteindelijk verduurzaamt Unilever dus wel maar alleen in het tempo dat de consument wil en als hij bereid is ervoor te betalen. Ondertussen moet Unilever doorgroeien om niet zelf te worden opgegeten – dat is de harde logica van marketing en grootkapitaal.
Door: Maurits Kreijveld
Maurits Kreijveld is futuroloog, spreker en adviseur. Ook schreef hij de boeken De plug&play-organisatie, Samen slimmer en De kracht van platformen.
Dit artikel werd eerder gepubliceerd op Managementsite
