Onlangs is mijn tweede boek op de markt verschenen Happy in je werk. Het allerleukste en meest louterende onderdeel om te schrijven waren de hoofdstukken die over mijn eigen werkflops gaan. Als je ruim 30 jaar werkt, dan zijn dat er nogal wat! Gebeurtenissen waar ik ooit nachten van wakker lag, kon ik nu bezien met milde zelfspot. En nóg belangrijker, ik zag opeens welke waarde ze voor me hebben gehad.
Laat ik jullie een van mijn grootste werkmissers niet onthouden. Ik was al jaren interim-directeur en dacht dat de stap naar een vast dienstverband een goede zet zou zijn. De gelegenheid deed zich voor toen ik vanuit een interim-opdracht bij een groot mediamerk in de voetbalwereld een vast contract kreeg aangeboden. Aanvankelijk was ik aangesteld op interim basis om een aantal strategische zaken op orde te brengen. Ik werkte nauw samen met de persoon die als boegbeeld van het merk twee keer per week op televisie verscheen. Omdat mijn verblijf tijdelijk zou zijn en hij op een of andere manier wel gecharmeerd van me was, gedoogde hij mijn aanwezigheid. Hij liet ‘de passant’, zoals hij me noemde, haar werk doen en liep alleen mijn kantoor binnen om onder het genot van een espresso en de onvermijdelijke sigaar te roddelen over collega’s.
Aan het gedogen kwam een eind
Aan dat gedogen kwam een eind toen mij gevraagd werd om mijn status als interim-directeur om te zetten naar een vaste aanstelling. Ik zei ja omdat de vastigheid van een dienstverband mij wel wat leek na al die onrustige en onzekere jaren van mijn interim-bestaan. Ook vond ik het wel een kick om als vrouw de baas te zijn van zo’n mannenbastion. Na mijn vaste aanstelling veranderde er iets in de relatie. Van ‘passant’ werd ik ‘zuster Clivia met haar machogedrag’. En dat was nog een van de meer vleiende bijnamen die deze hoofdredacteur en tv-personality voor mij had sinds mijn vaste aanstelling.
Die aanstelling maakte ook een eind aan de gezellige roddelpraatjes. Hij zocht me nog wel op in mijn kamer, maar dat was dan om mij met hoge toon te onderhouden over mijn vermeende onvermogen. Elke maandag begon de werkweek met een lange mail waarin hij weinig dubbelzinnig zijn hart luchtte. Ook op tv had hij het over mij. Hij ging er met gestrekt been in.
Een kloek besluit
Op een druilerige zaterdag wilde ik me met een stapel weekendkranten ontspannen na weer een turbulente week. Ik sloeg de zaterdageditie van het Algemeen Dagblad open en keek prompt tegen het portret van de tv-personality aan. Die sierde een groot interview waarin hij sprak over de quasi-incompetenties van de nieuwe hoofdredactie; over de slappe knieën van de directievoorzitter van het mediaconcern en natuurlijk over de machtswellust van de directeur (ik dus). Na het lezen van dit artikel nam ik een kloek besluit. Ik besloot mijn baan op te zeggen.
Ik kwam tot de conclusie dat ik niet uit het juiste hout gesneden ben om als directeur in vaste dienst, zonder de onafhankelijke status van buitenstaander die je als interimmer hebt, om te gaan met een groot ego met toegang tot een miljoenenpubliek. Misschien is mijn eigen ego daarvoor wel te groot. Zuster Clivia besloot de vaste baan aan de wilgen te hangen, diende haar ontslag in en ging op zoek naar ´een nieuwe uitdaging´.
De rol van je ego
De belangrijke lessen die ik trok, waren dat je goed moet bedenken wat het beste bij je past: freelance/ interim of in vaste dienst. De dynamiek is heel anders, niet alleen voor jezelf maar ook voor de omgeving waarin je werkt. Met mijn onafhankelijke karakter is vaste dienst dus eigenlijk geen optie. De andere waardevolle les gaat over de rol van je ego. Als je gaat werken in een wereld van grote ego’s, inspecteer eerst of je wel voldoende in staat bent om je eigen ego opzij te zetten. Mij lukte dat niet. Dus voortaan moet ik dat soort werelden mijden.
Toen de kwestie speelde, was ik doodongelukkig, maar nu zoveel jaar later, kan ik de humor en de les inzien van deze pijnlijke werkervaring. In mislukken ligt de grootste kans op groei. Als je bereid bent, eerlijk en met mededogen naar je eigen flops te kijken, dan ben je in staat om je eigen falen tot kunst te verheffen.
Door: Carolina Pruis
Carolina Pruis is al bijna 20 jaar actief als interim-directeur en heeft bij meer dan 25 bedrijven gewerkt. Ze werkte o.a. als directeur bij Voetbal International en Pink Ribbon en was CEO van reclamebureau vdbj en distributiebedrijf Aldipress. Carolina Pruis geeft college in de reeks Excelleren in Vrouwelijk Leiderschap op de Nyenrode Business Universiteit en schreef de boeken Vrouw op de Apenrots en Happy in je werk.
