Plannen maken, plannen schrijven, plannen presenteren, plannen implementeren. Managers zijn er maar druk mee. Toch zijn veel plannen maar zozo en niet briljant. Dat komt omdat er meestal voor de voorzichtige weg wordt gekozen, terwijl je om echt te scoren, het beste wilde plannen kunt maken. Aim for the moon: when you miss, you might hit the stars.
De meeste plannen mislukken niet omdat de makers te hoog mikken. Ze mislukken niet omdat er lastige nieuwe dingen worden gevraagd. Ze mislukken ook niet omdat de mensen die ze moeten uitvoeren niet kundig zijn. Nee, de plannen mislukken omdat ze eigenlijk wel lukken. In de meeste plannen wordt namelijk veel te laag gemikt. En dat doel wordt geraakt. Quick wins en Low hanging fruit Vaak zijn dat dan ook de plannen die zonder slag of stoot door de collega’s werden geaccepteerd. Ze bevatten quick wins, low hanging fruit of andere mooie termen die duiden eenvoudig ietsje beter scoren. Maar het zijn meestal niet de plannen waar mensen door in vuur en vlam komen te staan. En ook niet de plannen die mikken op het moeilijkst bereikbare fruit, of op de tijdrovende klussen die uiteindelijk meer opleveren. Want om dat soort dingen er in de gemiddelde organisatie doorheen te krijgen, moeten weerstanden worden overwonnen, of moet er grenzeloos veel vertrouwen gegeven worden aan jou als manager, of aan de afdeling. Het gevolg is dat gave plannen die daadwerkelijk het verschil kunnen maken, geeneens onder in de la terecht komen, maar vaak al als concept opgeslagen worden op de computer. Ze worden niet eens uitgeprint. Het is te veel moeite om de hele organisatie door te gaan en om alle hindernissen te overwinnen, waardoor veel plannenmakers niet eens de moeite nemen om met het echte geweldige idee te komen. Terwijl dat eigenlijk wel het beste is om te doen.
