Het observeren van het gedrag van mensen levert soms leuke gesprekken en inzichten op. Ik probeer altijd goed om me heen te kijken. Alledaagse situaties leveren vaak boeiende ontmoetingen en inzichten op, maar daar moeten we wel voor vertragen, niet te gehaast door het leven gaan. Immers, een van mijn boeken heet nota bene Het leven praat terug en één verhaal in dit boek gaat over mijn zoon die autistisch is en een verstandelijke beperking heeft en die mij geregeld stilzet, zonder woorden – met twee handen op mijn schouders. Het leven functioneert dan als een soort spiegel; een spiegel waar je in kijkt, maar die ook terugkijkt.
Boodschappen
Samen met mijn zoon doe ik boodschappen bij de lokale supermarkt. Iedereen doet het rustig aan en men houdt afstand. Ik werk het boodschappenlijstje af. Voor mij loopt een echtpaar. Ze zijn op leeftijd, klein van stuk en lijken mij van Indische afkomst. Ik herken dat snel omdat mijn vader ook Indisch (een indo) is. De man kijkt bij ieder product nauwkeurig naar de houdbaarheidsdatum.
Als we bij de eieren aankomen, wil hij een doos pakken waar hij net niet bij kan. Ik vraag of ik hem kan helpen. Dat vindt hij fijn en ik pak een doosje biologische eieren voor hem. Onmiddellijk kijkt hij naar de datum en opent de doos om te kijken of er geen gebroken eieren in zitten.
Ik zeg tegen hem dat het mij opvalt dat hij steeds naar de datum op de verpakking kijkt. Hij kijkt me aan en wijst met zijn kromme wijsvinger op de doos. ‘Kijk, hier in Holland is bijna alles vers, maar je moet er toch op letten. Soms heb je producten die over de datum zijn. Daar kun je behoorlijk ziek van worden.’
In het Jappenkamp
Dan valt hij stil en kijkt van mij weg. ‘Weet je, jij bent nog jong, maar wij hebben de oorlog meegemaakt. In een jappenkamp gezeten. We aten soms koolsoep met wat rijst en vaak bedorven eten. Er was niets anders. Zure, bedorven rijst, beschimmelde groente en eieren die naar ammoniak smaakten. Mijn moeder maakte van gestampte, gedroogde maden uit het riool poeder en gaf dit aan ons op een lepeltje. Dan kregen wij (de kinderen) toch nog wat eiwitten binnen. Dus ik let altijd op de houdbaarheidsdatum.’ Ik knik instemmend en ben onder de indruk van het verhaal.
‘Dat is nog niet alles, jongen’ (jongen, een typisch Indische uitdrukking voor een jonger iemand). Wij hebben allemaal onze houdbaarheidsdatum. Ik heb jarenlang bij de gemeente gewerkt, maar op een gegeven moment was het over. Het ging niet meer. De kracht is eruit, je herhaalt jezelf, je wordt te oud. Er is vers bloed, nieuwe medewerkers nodig. Mijn houdbaarheidsdatum was bereikt. Ik ben toen eerder met pensioen gegaan. Nu ben ik weer vers. We passen op de kleinkinderen en daarnaast heb ik ook een eigen moestuin, altijd vers.’
Hij lacht en zijn vrouw die is aan komen lopen, steekt haar duim omhoog. ‘Ja, altijd vers en lekker hoor!’
De Indische man buigt zich naar me toe en wijst met zijn vinger richting mijn hart. ‘Mijn advies jongeman is, let altijd op je houdbaarheidsdatum, maar ook op wat je eet en drinkt en hoe je leeft. Het leven praat terug, genoeg om over na te denken. Heb jij je houdbaarheidsdatum al bereikt? Ben je in de sleur van de versleten gewoonten terechtgekomen? Dan wordt het tijd om
ruimte te maken en wat anders te gaan doen!’
Bron: Stilstaan bij persoonlijk leiderschap
Door: Gabriël Anthonio
