Naar de top: Verschillende ambities, één doel

Expeditie Shishapangma (8027 m – foto). De wereld telt veertien bergen boven 8000 meter. Samen met Henk, mijn man en vaste klimpartner, ondernam ik een aantal expedities naar achtduizenders.

Dit artikel is een gedeelte uit het boek Topteams – Samen bergen verzetten Onze nieuwe droom is de beklimming van de berg Shishapangma in Tibet met een hecht Nederlands team. Ons plan is de ‘normaalroute’ te volgen, de reguliere route naar de top. De grote uitdaging zit aan het eind: een messcherpe sneeuwgraat tot aan het hoogste punt. Er zijn geregeld klimmers die afzien van dit laatste risicovolle stuk en stoppen bij de voortop op 8008 meter. Het hoogteverschil met de echte top is slechts 19 meter, maar de afstand ernaartoe zo’n 200 meter. Dat lijkt dichtbij, maar afhankelijk van het weer en de sneeuwomstandigheden is het één tot enkele uren doorklimmen naar de hoofdtop.

Het doel: de top

Voor Henk en mij is het doel vanaf het eerste begin van dit project duidelijk: we willen de echte top bereiken. Maar vooral willen we dat als team doen. Afgelopen tijd stelden we onze ploeg samen. Met Niels en Miriam, twee jonge topklimmers, vormen we het klimteam, en Menno versterkt ons als fotograaf en basiskampmanager. Het vertrek is over een klein jaar en sinds een aantal weken worden we in beslag genomen door de organisatie, de logistiek en de fysieke training. Vandaag hebben we een teamdag. We gaan trainen in een klimhal en hebben aansluitend overleg. Een belangrijk agendapunt is het formuleren van ons gezamenlijke doel. Is het doel dat we alle vier de hoofdtop halen, of is er teamsucces als een van ons daar staat? En betekent de voortop bereiken eveneens succes? Welke risico’s zijn we bereid te nemen? Het lawinerisico op deze berg is aanzienlijk en sowieso is er geen garantie dat we gezond terugkeren. We nemen de tijd om gezichtspunten uit te wisselen. Hoe belangrijk is de top? Wanneer en waarvoor ben je bereid het doel op te geven? De uitwisseling blijkt zinvol én nodig, want ieder blijkt er net even anders in te zitten. Bijvoorbeeld hoe ver ieder van ons wil gaan bij het helpen van klimmers van andere teams ten koste van onze eigen top. Het vraagt meer tijd hierop door te praten dan ik verwacht had. Uiteindelijk worden we het eens en spreken af dat als de gezondheid in ons eigen team in het geding is, deze altíjd voorgaat. De top wordt dan secundair.

Niet te veel aannames

Voor Miriam en Niels blijkt de hoofdtop sowieso geen halszaak. Het wordt hun eerste keer op grote hoogte, de echte top zou het ideaal zijn, maar hun persoonlijke doel blijkt de voortop. Logisch eigenlijk, maar voor mij komt het toch als een verrassing. Ik ging er bij voorbaat van uit dat ook zij naar de hoofdtop wilden. Zo zie je maar weer, niet teveel aannames doen! De kernvraag van ons overleg is vervolgens hoe we onze verschillende ambities kunnen verenigen tot een gedeeld doel. Dat definiëren we tot slot als volgt: het hele klimteam staat gezamenlijk op de voortop, minimaal twee klimmers bereiken de hoofdtop en we komen allen gezond terug. Dít is het teamresultaat waar we komende expeditie voor gaan.

• Dit is een stuk uit het boek Topteams van Katja Staartjes, Menno Boermans en Henk Wesselius. Het verschijnt in oktober >>>

N.B. Soms blijft het bij dromen. Deze expeditie heeft in werkelijkheid nooit plaatsgevonden, omdat een week voor vertrek de landsgrenzen van Tibet dicht gingen door politieke onlusten. Het team heeft de hele expeditie weten om te zetten naar de Nepalese bergreus Manaslu (8163 m). In het boek wordt dit beschreven in het hoofdstuk: ‘Hectiek vooraf’.

• Wil je meer weten over deze en andere expedities? Kijk dan op de website van Katja Staartjes >>>

Bron: Topteams – Samen bergen verzetten Door: Katja Staartjes