Tien jaar organisatieadviseur. Waarom doe ik het? Waarom wil ik zo vaak stoppen?
Komend najaar ben ik tien jaar organisatieadviseur. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoe vaak ik het bijltje erbij neer heb willen gooien… Waarom blijf ik dit werk toch doen? En waarom wil ik er überhaupt zo vaak mee stoppen? Elke keer stap ik in de trein om met managers en groepen door hun gebied van ongemak te leiden. Gedoe boven tafel halen dat eronder wil blijven. Onduidelijkheden uiteenrafelen die graag vaag willen blijven. Stilstaan met mensen die het al druk genoeg hebben met hun ‘echte’ werk. Door de zure appel heen bijten. Keer op keer. Voor mij is het dezelfde zure appel. Ik ervaar ook tegenzin als ik doorvraag op bijzinnen en opmerkingen die iets blootgeven. Ik heb ook liever dat mensen mijn bedoeling in één keer snappen. Ik word ook ongeduldig als op een belangrijke vraag niet meteen een antwoord komt. Toch blijf ik het doen. Ik kies ervoor mij niet te laten wegjagen door zure appels. Ik bijt er doorheen. Omdat ik een kick krijg als de zure appel op is. Dat een manager of team dwars door hun ongemak heen nieuwe vrijheid vindt. Een beknellend patroon van vermijding doorbreekt. Waar onhaalbaar resultaat opeens binnen handbereik is en slepend gezeur opeens van een ander tijdperk lijkt. Nu ik het zo opschrijf, is dat niet de reden dat ik zo vaak wil stoppen. Het is de reden dat ik het blijf doen. Want ik weet dat het daar bijna altijd op uitdraait. Dat het de moeite waard is. Nee, mijn energie lekt weg in het voortraject: het vertrouwen winnen van de ander dat we daar gaan uitkomen. Zonder 100% garantie te beloven. Want die garantie is er niet. En hem wel beloven creëert vanaf de start een verkeerde verhouding. Hoe lang ik nog zure appels blijf bijten weet ik niet. Als ik de zure appel van het voortraject nog wat beter onder de knie krijgt, sluit ik nog tien jaar niet uit. Tips zijn welkom! Bastiaan van Gils is directeur bij Het Consulaat en redactielid van het Tijdschrift voor Begeleidingskunde.
