Gertjan de Groot beschrijft een concrete casus van een ‘witte’ verandering. Een casus zonder structuur, zonder meetbare resultaten, zonder vooropgezette aanpak.
Een verhaal in een verhaal. Een verhaal van een bijzondere vrouw die een bijzondere beweging in gang heeft gezet. In een bureaucratische omgeving waar plezier en bezieling ver te zoeken waren.
Context
Het ziekenhuis waar Marit werkt is de laatste jaren steeds meer verzakelijkt met als neveneffect een steeds verdergaande ‘ontzieling’ van werk. Dit staat haaks op het klimaat dat mensen in de zorg willen scheppen, maar ook haaks op het klimaat waardoor mensen in de zorg geïnspireerd zijn om er te werken. Door allerlei wetten, bezuinigingen etc. lag er ook een forse druk in de lijn met allerlei consequenties die we hier niet nader zullen beschrijven. Er was veel beweging, in de tijd dat de hier beschreven acties liepen is bijvoorbeeld de samenstelling van de Raad van Bestuur van het ziekenhuis volledig veranderd. Daarnaast speelde er een fusie met een ander ziekenhuis in Twente die nog niet afgerond was.
Dit artikel heeft de vorm van een raamvertelling gekregen. Het vertelt het verhaal van een proces en daarbinnen vertelt de verteller (Marit) in kleine stukjes haar verhaal (schuin gemarkeerd) over wat ze heeft meegemaakt. Omdat de groep in het ziekenhuis de actie ‘zieltje‘ heeft genoemd, blijft het proces in dit artikel ook ‘zieltje‘ heten. Na ruim twee en een half jaar maken we in dit artikel de balans op.
Marits verhaal
Ik werk als neuroloog bij een ziekenhuis in Twente en ik voel me daar steeds meer bekneld. Meer en meer wordt er van mij en mijn mensen gevraagd, van zowel patiënten als collega’s. Regelmatig kom ik echt klem te zitten, zowel als professional maar ook als mens. De complexiteit van mijn werk is de laatste jaren sterk toegenomen, ik krijg er steeds meer taken bij en tegelijkertijd is de beschikbare tijd steeds verder beperkt; neem bijvoorbeeld de 30 minuten per patiënt op de CTS-poli. Ik moet mijn tevredenheid steeds meer zoeken, en ik voel me verplicht om me te verdedigen omdat ik wil werken vanuit het gezichtspunt van de hele mens. Mijn professionele motivatie zit er vooral in om ‘het wezen van de mens te laten stralen’, maar hoe kan ik dat realiseren in dit ziekenhuis? Ik ben mijn idealen nog niet verloren maar ik voel me wel in een eenzame positie in een organisatie die steeds verder verzakelijkt. Ik neem vaak het initiatief maar ik voel steeds minder contact met gelijkgestemde zielen, hoe kan ik er voor zorgen dat dat weer terug komt?
Lees op de site Werken met Leren Veranderen hoe dit afliep.
