Luister je ’s ochtends wel eens naar HitzFM? Nee? Ik had er ook nog nooit van gehoord. Maar op de tweede dag bij Inspidea, toen ik al helemaal vergeten was dat ik verschillende radiostations had aangeschreven, kreeg ik een berichtje van de producent van de ochtendshow bij HitzFM: ‘Als je nog in de buurt bent, lijkt het ons erg leuk als je langskomt voor een interview. Maar als je langer de tijd hebt, mag je ook een paar ochtenden een van de side-kicks zijn. Je kunt bij mij slapen.’ Als ik het bericht hardop voorlees, verschijnt op het gezicht van Andrew een grote grijns. HitzFM blijkt het Radio538 van Maleisië te zijn. Elke dag stemmen ruim twee miljoen (!!) mensen af op deze populaire zender met een Edwin Evers-achtig ochtendprogramma. Vol ongeloof kijk ik Andrew aan. ‘Als je Inspidea maar wel noemt he!?’ zegt hij met een knipoog.
Managementgoeroes zijn het over een hoop dingen eens. Een daarvan is dat het goed is te weten waar je ’s ochtends je bed voor uitkomt. Deze ochtend had ik opnieuw weinig keuze. Om 04:30 uur bonsde Basil, de producer, op mijn slaapkamerdeur. Drie uur eerder gingen we pas slapen. En anderhalf uur later zitten we in de studio. Ik geloof dat ik wakker ben. Of slaap ik nog? Het is zeker te weten een droom. Vier dagen geleden zat ik nog te treuren op mijn hotelkamer. Nu heb ik een grote koptelefoon op waardoor ik mezelf hoor praten. Aan de muur brandt een bordje met in grote rode letters de tekst ON AIR. We zijn live. Het lampje naast het statief, waaraan een microfoon hangt, is groen. Dat betekent dat ik niet alleen mezelf hoor, maar aan de andere kant van die microfoon nog vier miljoen oren mij kunnen horen. Het is niet te bevatten. Wie had dit ooit nuchter kunnen verzinnen? Na de uitzending blijven we in de studio. We brainstormen over ideeën voor de show van morgen. Ook nemen we al verschillende fragmenten op, en kiezen we welke nummers morgen worden gedraaid. Tegen vieren zijn we klaar. Ik ben kapot. Dan vraagt Arnold, een van de dj’s, of ik het leuk vind die avond mee te gaan naar een feest in de stad. Hij krijgt een nieuwe Mercedes om een half jaar in proef te rijden. Ik stamel: ‘Euh, ja, nee, euh, ik weet het niet.’ ‘Mooi, ik haal je om zeven uur op. Dan kunnen we eerst nog even wat eten!’ zegt Arnold, terwijl hij me een klap op mijn schouder geeft. ‘Maar moeten we morgen niet weer om half zes in de studio zijn?’ vraag ik verward. ‘Ja, natuurlijk wel, maar daarna is het weekend. Dan kun je twee dagen op je bed liggen!’ Ik knik en denk na. Wat hij niet weet, is dat ik zaterdagochtend in alle vroegte naar Vietnam vlieg. ‘Top, Arnold. Gezellig. Dan zie ik je straks!’Onwetendheid
Thuis, of wat op dat moment thuis is, kruip ik zo snel als ik kan in bed. Elke minuut slaap is meegenomen. Vijf minuten voordat Arnold me ophaalt, poets ik mijn tanden, smeer een klodder wax in mijn haar en schiet in de eerste de beste set kleding die ik kan vinden. Als we aankomen op het feest, heb ik pas door wat voor feest dit is. In een door discolampen verlichte showroom van een Mercedes dealer, staan een aantal glimmend nieuwe auto’s uitgestald op draaiplateaus. Volledig bekend Kuala Lumpur is uitgenodigd, en ik sta weer in een T-shirt. Na nog geen vijf minuten krijg ik een microfoon onder mijn neus en een koplamp van een cameraman in mijn gezicht. ‘Voor welk model ben jij gekomen?’ vraagt een veel te knappe dame in een galajurk. ‘Euh, welk model? Euh, auto bedoel je? Ik denk dat ik die wel mooi vind’, probeer ik wijzend in de richting van een van de showmodellen in een poging mijn complete onwetendheid voor auto’s te verhullen. Na dit enerverende diepte-interview hebben Arnold en zijn vrienden tranen in hun ogen van het lachen. ‘Zelfs in een T-shirt trek je nog de aandacht met die blonde kop van je.’ Als de volgende ochtend weer om half vijf op de deur wordt gebonkt, twijfel ik even of ik überhaupt wel heb geslapen. De opnames gaan in een roes aan me voorbij. Weer blijven we na de uitzending tot na 16:00 uur in de studio. De afgelopen week wordt geëvalueerd, en suggesties voor nieuwe items in de shows van volgende week worden verzameld. Alsof het gala van gisteren niet genoeg is, besluiten de heren: ‘Je kunt onmogelijk vertrekken zonder afscheidsfeest’. Daarom staan we vanavond op de gastenlijst van een exclusieve discotheek in de stad. Na een nacht stappen, kan ik direct door naar het vliegveld.Uitersten versterken
Als het vliegtuig opstijgt, kom ik voor de eerste keer sinds de start van het project los van alles. Ik kan letterlijk uitzoomen en boven het speelveld hangen. In totaal ben ik drieënhalve maand van huis. Ik ben in vijf landen geweest, en de teller staat eveneens op vijf experimenten (van de tachtig). Het contrast tussen de verschillende uitdagingen is extreem. Het zijn de uitersten die elkaar versterken en het geheel nog intenser maken. Het advocatenkantoor, de tijd bij de koninklijke familie, en afgelopen week, die leeg dreigde te blijven, en uiteindelijk een van de meest hectische tot nu toe werd. Het aanschrijven van de radiostations was eigenlijk een gok. De kans was groter dat het tot niets had geleid. Het mooie van het initiatief was dat er geen keerzijde aan zat. Het kon van alles opleveren, maar onmogelijk iets kosten. Uiteraard kom je alleen in dit soort situaties, als je er bewust voor kiest geen boom te willen zijn. Het resultaat: twee onvergetelijke ochtenden live op de Maleisische radio. Wat in de dagen die volgden, nog zou leiden tot meer dan honderd aanbiedingen van banen bij bedrijven verspreid over heel Maleisië …
Uit het raam kijkend, merk ik dat ik moet vechten tegen de slaap. Als ik straks land in Hanoi, de plek waar het allemaal begon, heb ik eerst anderhalve dag voor mezelf. Misschien kan ik een poging doen te begrijpen wat er de afgelopen weken allemaal is gebeurd. Maar eerst ga ik slapen. Slapen zonder wekker …
Bron: 21 dagen niet klagen
Door: Kevin Weijers
