Wat een heerlijk boekje is De Vorstenspiegel. Met het prachtige beeld van de spiegel waarin je jezelf aankijkt, nodigt Gabriël Anthonio je uit om naar jezelf te kijken aan de hand van 7 deugden of waarden. Een oproep tot reflecteren: hoe doe ik de dingen? Hoe geef ik uiting aan deze waarde? Waar kan ik nog groeien?
In De Vorstenspiegel licht Anthonio de historische context toe waarin er voor heersers een dergelijke tekst werd gemaakt, en beschrijft hij telkens een van 7 kernwaarden. Waar gaat het eigenlijk over? Wat is moed? Of wijsheid? Hoe kun je kijken naar liefde of geloof? Soms aan de hand van een volksvertelling, soms aan de hand van bekende (klassieke) raadgevers, filosofen. Maar duiding komt vooral aan de hand van sprekende persoonlijke voorbeelden van de schrijver zelf.
Het persoonlijke aan dit werk maakt het voor mij aantrekkelijk om te lezen. Het is geïnternaliseerd. De schrijver doet zelf zijn uiterste best om naar deze waarden te leven en reflecteert al schrijvend op zijn eigen handelen. Het is niet alleen een spiegel voor mij als lezer, maar ook een spiegel voor de schrijver zelf. Ik werd geraakt door het handelen van Anthonio in de verschillende settings die hij beschrijft. Moedig en hoopvol én tegelijkertijd nederig (het is zeer zeker geen ego-document!); en zelf geïnspireerd door de moed en de hoop van de cliënten die hij in zijn werk treft.
En als het dan tot slot gaat over de liefde voor het leven, met alles wat is, de Amor Fati, komt er het hartverwarmende verhaal over zijn vriend en misschien wel grootste voorbeeld Gerben. Kleine juweeltjes zijn de hoofdstukken en zeker een boekje om nog eens wat vaker terug in te kijken; als gidsje bij zelfreflectie. Als ik nou de volgende keer in de spiegel kijk: welke vraag zal ik mezelf dan stellen? En durf ik dan te blijven kijken? Mezelf aankijken met alles wat is?
Niels van Gorp, Begeleider / Intervisor.
Bron: Managementboek.nl
