Ik roei een beetje tegen de algemene opinie in, maar ik kan erg meevoelen met de bestuurders die nu zo onder druk staan bij de UvA.
Niet omdat ik ‘t niet eens ben met de studenten. Ik deel hun boosheid over wat er gebeurt. Ook niet omdat ze bezetting als middel kiezen. Dat vind ik wel geestig, goed gekozen. En ook niet omdat ze een beetje doorschieten in hun niet-democratisch geëist democratisch bestuur. Kortom, ik ben het eens met de zaak waar ze voor vechten en ik kan het middel waarderen.
Maar dat betekent nog niet dat ik het met de bestuurders oneens ben. Waarschijnlijk hebben ze al heel lang geprobeerd om bezuinigingen af te wentelen, alternatieven te bedenken en te zoeken hoe je pijn en schade zo klein mogelijk maakt. En ze zijn er niet voldoende in geslaagd. Hebben pijnlijke beslissingen moeten nemen. Hebben ze moeten uitleggen en verdedigen. En ze snappen dat wat de studenten willen niet kan.
Ze proberen redelijk in gesprek te gaan met studenten (dit is Nederland!), maar je kunt niet redelijk in gesprek gaan met mensen die vechten voor een zaak. Niet vanuit de wereld waar ze tegen vechten. Wat een nare positie!
Let op, ik heb ook geen medelijden met ze. Daar krijgen ze nou die salarisschalen extra voor. Het lullige is dat ze iets moeten proberen wat niet werkt, terwijl ze het niet-niet kunnen proberen. Beide komt ze op hoon te staan in de media.
Media die met graagte de machteloosheid van de bestuurder uitvergroot als onredelijkheid en onbegrip.
In ons vak zie ik het ook zo vaak. Het is mooier, leuker en spannender om je met de underdog of de vernieuwer die (nog) geen poot aan de grond krijgt te afficheren. Dat maakt jou ook een beetje nobel, idealistisch, vernieuwend. Maar als je niet oppast maakt ‘t je kortzichtig en draag je eerder bij aan ‘t probleem in plaats van ‘t op te lossen. Dan kan waar je voor staat nog zo mooi zijn, bijdragen aan de realisatie doe je niet.
Ik kijk dan ook met groot respect naar Van der Laan. Wat kan die man goed laten zien waar hij staat én begrip opbrengen voor de andere partij, grenzen trekken én ruimte bieden. Die vorm van meerpartijdigheid en het vermogen om tegenstellingen te overbruggen juist door ze te erkennen … daar zouden we er meer van moeten hebben. Aan beide zijden van ‘t spectrum …
Lees alle blogs van Leike van Oss op OverOnderweg.nl.
