Huibert de Man vindt Frederic Laloux, auteur van de bestseller ‘Reinventing organizations’, geen vernieuwer, maar een lichtelijk irritante idealist.
Op LinkedIn is over deze opvatting nu een discussie ontstaan.
Huibert de Man schreef in het tijdschrift M&O een recensie over het Reinventing organizations. Op LinkedIn schrijft hij: ‘Een dik boek over nieuwe manieren van organiseren. Dat zou iedereen in het organisatievak moeten interesseren. We zien immers veel organisaties vastlopen in oude patronen en wie is er niet op zoek naar alternatieven? Vanuit die gedachte ben ik enthousiast aan het boek van Laloux begonnen. Maar na honderd van de vierhonderd pagina’s had ik de moed al bijna opgegeven. Waarom? Omdat er precies niet in staat wat ik zoek: eerlijke verhalen over waar je in de praktijk tegenaan loopt als je het anders wilt doen. Want als je nieuwe dingen wilt leren, dan moet je onder ogen zien wat niet lukt, wat niet gaat en wat anders is dan het lijkt. Laloux ontpopt zich in dit boek als de hogepriester van organisatiegeloof. En laat de dubbelzinnige, paradoxale organisatiewerkelijkheid op veilige afstand. En wat zal er gebeuren als mensen die “het licht hebben gezien” met dit geloof in organisaties aan het werk gaan? Is er nog kritiek mogelijk? Mag er nog geleerd worden? In mijn recensie pleit ik ervoor vooral ook mensen aan het woord te laten die niet in het mooie verhaal geloven. Innovatie heeft een open toekomst nodig. In termen voor van de titel van deze discussie: ik vind Laloux geen vernieuwer, maar een lichtelijk irritante idealist.’
Herman van den Bosch reageert op deze kritiek: Huibert de Man heeft gelijk: Het boek van Laloux is geen wetenschappelijke analyse van organisaties die zelfmanagement invoeren. Ik heb me echter niet gestoord aan het visionaire karakter van het boek. Evenmin als ik de missie van het nieuwste boek van Henry Minzberg (Rebalancing Society: Radical Renewal Beyond Left, Right, and Center) gemist zou willen hebben. Dit soort boeken zijn een bron van inspiratie. Ze geven hoop omdat ze laten zien dat er ook organisaties zijn, die niet de van managerialisme doordrongen recepturen uit de gebruikelijke managementliteratuur volgen. Overigens, het slechtste wat je kunt doen, is welke receptuur dan ook – ook die van Laloux – kritiekloos in je eigen praktijk toepassen. Ik zou willen dat academici zouden onderzoeken in hoeverre de betrokken organisaties hun doelen (rendement, motiverende werkomgeving en oriëntatie op de samenleving) realiseren. Ik vrees dat dit nog wel even zal duren.
Lees hoe de discussie in de M&O-groep op LinkedIn over Laloux verder gaat en doe zelf mee!
